Op 13 juni heb ik mijn kijk op het koksvak gedeeld met de leden van de VKGE. Het vakmanschap zoals ik dat zie en waarom ik dat belangrijk vind!
Het vak koken en de beroepsgroep van koks hebben de afgelopen jaren grote klappen gekregen. En in de zorg hebben wij het vak ook niet altijd interessanter gemaakt. Ook de aanwas en beschikbaarheid van koks is enorm gedaald en de daardoor ontstane verschraling en versimpeling van menu’s, keukens en werkwijzen hebben hun impact.
Een kok zijn – zeker in de zorg – is dan ook niet echt sexy.. toch? Want tsja.. de doorgekookte maaltijden, ziekenhuiseten, laffe smaken en zoutloze gerechten. Of nog een vervelendere invalshoek; de zorg is het eindstation voor horecakoks. Allemaal stigma’s die ik helaas in de afgelopen 10 jaren in onvoldoende mate heb zien veranderen.
Kok zijn in de zorg is ingewikkelder dan men denkt. Er wordt heel specifiek gekookt op dieet, op advies van de arts of diëtist, volgens richtlijnen, schijf van vijf en afhankelijk van ziektebeeld. Dat is anders dan koken in de horeca. Wil je koken op doelgroep of patiëntniveau dan heb je vakkundige mensen nodig. Patiënten zijn ook ziek, hebben niet altijd smaak en krijgen een maaltijd voorgeschoteld die anders is dan thuis. Het betreft precisie, zorgvuldigheid, werken met smaken, texturen, goede ingrediënten en een zorgvuldige opmaak. Althans zo zou men er naar moeten kijken. Daar ligt de meerwaarde!
In veel onderzoeken is helder dat welvaartsziekten, het klimaat en de algemene gezondheid indirect of direct te linken zijn aan de menselijke eetpatronen. Ook is er veel beweging in de zorg op het gebied van voeding.
En ik wordt blij van de ontwikkelingen van collega ziekenhuizen die dag in en dag uit koken uit eigen keuken of die weer een keuken aan het bouwen zijn. En als dat geen optie is, dat de organisaties de samenwerking met de leveranciers verstevigen, er kritisch wordt gesproken over het aanbod, herkomst en kwaliteit. Ook daar werken koks.
De vraag werd aan mij gesteld of een naamsverandering zou kunnen helpen om de kok een beter podium te geven.
”Nee. Vind ik niet!”. Het gebruik van namen is cruciaal. Een gevoel of nare bijsmaak komt niet door de naam, maar wat wij en anderen met de naam doen en er (bij voorbaat al) van vinden.
Bij de VKGE kreeg ik het podium en dank hiervoor. Wij – facilitair managers, leveranciers, koks, teamleiders – hebben en kunnen invloed hebben met eten en drinken. Daarom strijd ik voor het koksvak en het vakmanschap.